MDMA: mijn eerste en beste ervaring met ‘harddrugs’ (tripreport)

MDMA-eerste-en-beste-keer

Mijn eerste ervaring was by far de beste MDMA-space die ik heb gehad. Er zijn er in de jaren die volgden nog veel geweest die in de buurt kwamen, maar nooit meer de extreme euforie van deze festivaldag. 

NB: In dit tripreport heb ik de namen van verschillende personen veranderd om privacy redenen. Daarbuiten probeer ik mijn eigen ervaring zo waarheidsgetrouw mogelijk te beschrijven. Deze ervaring is op moment van schrijven ongeveer drieënhalf jaar geleden, dus er zitten wel enkele gaten in mijn geheugen.

Ik ben een jongeman van 20 jaar met een redelijk gemiddeld gewicht en lengte. Het is 9 september 2017. Ik word wakker en merk dat ik goed geslapen heb. Na een korte douche trek ik de kleren aan die ik gisteravond al heb klaargelegd: comfortabel maar niet te warm, met lekker ruime broekzakken. Mijn tas had ik ook al ingepakt, dus ik hoef enkel nog te ontbijten en ik ben onderweg. Op aanraden van Rosanne ontbijt ik uitgebreider dan ik normaal doe; naar verwachting zal ik de rest van de dag namelijk vrij weinig eten.

Rosanne is een vriendin uit mijn middelbare schooltijd. Enkele maanden geleden kwam zij voor het eerst met het idee om XTC te doen. Ze had al een keer een positieve ervaring opgedaan, en het leek haar ook wel wat voor mij. Haar idee was na de zomervakantie een keer een dag naar een festival te gaan met een klein gezelschap goede vrienden en het daar te proberen. Hierdoor heb ik me twee maanden kunnen voorbereiden op het idee. Ondanks dat ik in mijn jeugd flink bang ben gemaakt voor alles wat met drugs te maken heeft, wil ik mij er wel voor open stellen als goede vrienden er positief over zijn. Een aantal online zoekopdrachten en artikelen van Jellinek geven me de academische info die ik nodig heb om me ervan te overtuigen dat een keer proberen geen kwaad kan, mits er sprake is van goede voorbereiding en begeleiding.

Dankzij Rosanne zitten die laatste twee wel goed, en ik voel me ook totaal niet gespannen voor de dag wanneer ik richting haar huis fiets. Onderweg pik ik Michael op, die ook meegaat. Ook voor hem gaat het de eerste drugservaring zijn, en hij staat er ongeveer hetzelfde in als ik. Michael en ik kennen elkaar al sinds we pas geboren waren, dus het is wel zo poëtisch dat we onze renaissance vandaag ook samen beleven. Naast Michael zou ook Pieter meegaan, het vriendje van Rosanne en oud-klasgenoot van Michael en mij. Pieter heeft helaas toch moeten afhaken in verband met de introductie van zijn studie, waardoor we een kaartje over hadden. Enkele dagen geleden hadden Michael en ik het tijdens een online game erover dat het ons niet gelukt was iemand te vinden om Pieters kaartje over te nemen. Thomas, met wie we toen online in gesprek waren, gaf ineens aan wel mee te willen; ja, zelfs als we drugs gingen gebruiken. Thomas ken ik eigenlijk vooral online, al heb ik hem wel al enkele keren in het echt ontmoet. Dat hij zo last-minute enthousiasme toont voor het plan, en dat hij, ondanks dat hij in een heel ander deel van het land woont, gewoon meewilt, maakt dat ik toch voorstander ben van het idee. We ontmoeten elkaar bij Rosanne en ik raak er al snel van overtuigd dat dit een gezelschap is waarmee ik het zeker naar mijn zin ga hebben tijdens mijn eerste trip.

Bij Rosanne treffen we de laatste voorbereidingen en verdelen we de pillen. Deze zijn getest op rond de 150-170 mg MDMA per stuk. We hebben er vijf; één per persoon en één reserve. We stoppen alles goed weg, en fietsen naar het festival. Onderweg kennen we de nodige tegenslagen; Michael krijgt een lekke band, maar regelt snel een OV-fiets in de buurt. Er staat een flinke wind en het begint te regenen. Ook is onverwachts een deel van de route afgezet en moeten we flink omfietsen. Het laatste obstakel voordat we er zijn is een hoge brug waar we ons flink moe van trappen, maar dan is er toch eindelijk de beloning die het waard maakt: Van bovenop de brug heb je uitzicht op het volledige festivalterrein terwijl daarachter net de zon begint door te breken. Dit prachtige beeld geeft ons nieuwe energie en we leggen snel de laatste meters naar de ingang af.

De opkomst

Na moeiteloos door de security te zijn gekomen oriënteren we ons op het festivalterrein. We willen vooral weten waar de toiletten en de kluisjes zijn, de rest komen we vanzelf wel achter. We dumpen alles wat we niet nodig hebben in de kluisjes, en halen wat muntjes voor het festival. Dit zijn er flink minder dan ik gewend ben, aangezien ik gelezen heb dat de eetlust afneemt van XTC, en ook dat je geen alcohol moet drinken maar beter flesjes water kan blijven bijvullen.

Om 14:00 verplaatsen we ons naar het toiletgebied (a.k.a. Dixiland) waar het relatief rustig is. Rosanne geeft ons als tip mee om een klein stuk van onze pil af te bijten. Ongeveer een kwart is prima, maar liever te weinig dan te veel. Als we er weinig van merken kunnen we altijd later nog bijpakken. Ook raadt ze ons aan de dixi tijdens het bezoek nog even daadwerkelijk te gebruiken zoals ie eigenlijk bedoeld is, want door de XTC wordt dat later op de dag misschien wat moeilijker. Ik betreed de dixi en doe wat ik moet doen, om vervolgens het zakje met de enkele pil tevoorschijn te toveren. Ik denk bij mezelf ‘nou, daar ga je’, en bijt er een stuk van af. Vanwege de vorm is het lastig te zeggen, maar ik schat dat het ongeveer een vijfde deel was. Ik ben weinig gecharmeerd van de smaak van de pil, hoe weinig ik er ook van genomen heb. Gelukkig staat Rosanne me buiten al op te wachten met een fles water en smintjes.

Nadat Michael en Thomas mij ervan verzekerd hebben dat ik niet alleen sta in mijn culinaire opvatting over XTC vertrekken we naar de eerste stage. Het festival is een mengelmoes van pop, R&B, house en techno, verspreid over meerdere podia met daarnaast een eetgedeelte en een randprogramma met de nodige culturele activiteiten. We kiezen de pop-tent uit, omdat driekwart van ons gezelschap nog niet zoveel heeft met de andere genres, en omdat het weer begonnen is met regenen en de pop-tent overdekt is. We brengen ongeveer een uur door in de pop-tent terwijl we een beetje ouwehoeren, meezingen met de hitjes en klassiekers, en voorzichtig wat proberen te dansen. Rosanne begint langzaam een stuk drukker te worden dan ze normaal al is, en na een uur wil ze ons graag omstebeurt een knuffel geven. Ik vraag haar of dit al door de drugs kan komen, aangezien ik zelf eigenlijk nog niks voel. Volgens haar is dat zeker het geval. Omdat zij een vrouw is, ongeveer twee keer zo klein is als wij zijn, en ook nog eens eerder gebruikt heeft, kickt het gewoon een stuk sneller in. De regen is inmiddels gestopt en Rosanne is de popmuziek zat, dus we verplaatsen ons naar de volgende stage.

De housestage is de grootste stage van het festival. Hij is niet overdekt, maar je kan wel naar verhoogde gedeeltes in het publiek via een aantal trappen. Ik merk dat het me niet veel moeite kost om mee te bewegen op de muziek, al zijn alle nummers en artiesten me onbekend. Terwijl Michael, Thomas en ik wat houterig aan het nieuwe genre wennen gaat Rosanne al helemaal los. Opeens is ze echter klaar met dansen, want er zit haar iets dwars: ze is haar elastiekjes vergeten en dat danst niet lekker met lang haar. Terwijl wij in beraad gaan over een oplossing waarbij we zo min mogelijk contact met andere mensen hoeven te leggen begint Rosanne zelf aan een poging om elk meisje in onze omgeving aan te spreken en om elastiekjes te vragen. Soms benadert ze dezelfde persoon zelfs meerdere keren, gewoon voor de zekerheid. Uiteindelijk weet ze er eentje te scoren in ruil voor één van de lolly’s die ze mee naar binnen had gesmokkeld, dus is het feest alsnog gered.

We zijn inmiddels bijna twee uur bezig en de mannen uit het gezelschap voelen eigenlijk nog geen effect. We hebben het wel flink warm, maar het is sowieso een warme dag. Rosanne is ook weer wat kalmer en zegt dat we best een tweede bezoek aan dixiland kunnen plegen. Aldus geschiedt. De tweede keer bijt ik per ongeluk een stuk meer af dan gepland, maar er is nog bijna een halve pil over. Ik koop snel een cola om de smaak weg te werken en zoek dan de rest weer op. Rosanne heeft behoefte om even te zitten, en Thomas gaat met haar mee. Michael en ik gaan terug naar de house stage. We spreken af om na een halfuur even contact met elkaar op te nemen via whatsapp, en elkaar bij geen reactie na een uur op te zoeken bij de kluisjes.

De piek

Wanneer we ongeveer op de oude plek terug zijn vraagt Michael me hoe ik het ervaar en of ik het idee heb dat de pil al effect heeft. Ik heb het wat warmer dan ik zou verwachten en heb een ietwat droge mond, terwijl ik wel regelmatig wat drink. Daarnaast ben ik al een paar uur redelijk actief aan het dansen en heb ik ruim een uur moeten fietsen om op het festival te komen, maar ik voel me totaal niet moe. Verder merk ik er in mijn gemoedstoestand nog vrij weinig van. Michael voelt zich vergelijkbaar, maar merkt wel dat hij meer dan normaal een soort academische interesse voelt voor wat de mensen om ons heen aan het doen zijn.

Een voorbeeld hiervan zijn twee mannen van een jaar of 25-26 die een stukje voor ons aan het dansen zijn. Zodra ik ook op ze begin te letten valt het me op dat deze heren compleet ‘in sync’ met elkaar zijn. Het is net alsof ze al hun danspasjes hebben geoefend en nu samen een choreografie aan het opvoeren zijn. Ze spelen volledig op elkaar in en geven af en toe de spotlight over aan elkaar, met telkens een grote glimlach. Ik trek de enige logische conclusie: dit moeten wel undercover professionele dansers zijn.

Het halfuur is voorbij, en we vertrekken richting Rosanne en Thomas om te kijken hoe het met hen gaat en onze bevindingen te delen. Onderweg naar de ontmoetingsplek spot Michael met zijn momenteel verscherpte observatievermogen iets heel bijzonders in de menigte: drie bekenden van ons. Dit zijn niet zomaar bekenden, en ik herken ze direct; het zijn drie docenten waar wij samen les van hebben gehad op de middelbare school. De heren zijn wel relatief jong, maar we hadden niet verwacht ze op een festival tegen te komen. Michael voelt geen behoefte voor een ontmoeting, maar ik sleep hem mee om hoi te zeggen, ondanks dat ik normaal gesproken in dit soort situaties zou maken dat ik weg kwam. De docenten zijn aangenaam verrast ons te zien. Ze herkennen ons na drie jaar nog goed, en we halen wat herinneringen op. Ze hadden nooit verwacht dat deze leerlingen ooit aan de drugs zouden gaan. Ja, dat hebben ze inderdaad door, maar wees niet bang, zelf zijn ze er ook flink aan. Hoe ze dat komende week op school doen dan? Geen probleem, ze mogen mee op brugklaskamp, en dat is een prima plek voor een dipje.

Na dit korte oponthoud komen we aan bij Rosanne en Thomas. Thomas merkt net als wij nog vrij weinig, maar heeft het prima naar zijn zin. Rosanne gaat ‘echt lekker’ en heeft wel weer zin om te dansen. Eerst is het allicht handig om een kleine, eenvoudige doch voedzame maaltijd te halen, dus we kopen drie raket-ijsjes en gaan weer terug richting de house stage. Hier blijven we het grootste deel van de middag; de regen is opgehouden maar het is nog wel bewolkt. Na ongeveer een halfuur op de oude plek heeft Rosanne behoefte aan een verandering van omgeving, maar het is volgens haar ook een prima moment om bij te pakken. We combineren het één en ander, bezoeken dixiland, halen wat te drinken, en proberen dan een plek te bemachtigen op één van de verhoogde stukken vloer bij de house stage. Het uitzicht is hier geweldig en zodra we een goede plek hebben geregeld breekt bovendien eindelijk de zon door. Het lijkt misschien niet veel, maar het maakt dat ik me op dat moment gelukkiger voel dan ik ooit ben geweest.

Ik voel dat de huid van mijn gezicht en mijn armen ineens een stuk gevoeliger is voor de lichtste bewegingen van de lucht, en dat ik dat heel fijn vind. De zon maakt dat de wereld er prachtig uitziet, en dat alle mensen om mij heen mooi zijn op hun eigen manier. Zodra ik gewend ben aan mijn nieuwe manier van voelen en zien merk ik ook dat de muziek veranderd is. Het is nog steeds hetzelfde nummer waarschijnlijk, maar het lukt me ineens om allerlei subtiliteiten te ontdekken in de house muziek die ik voorheen vrij eentonig vond. Dit zorgt ervoor dat mijn dansvermogen aanzienlijk verbetert. Ik raak vervuld van de filosofische gedachte dat het niet uitmaakt wat je techniek is; zo lang je op het ritme danst is het altijd goed. Dit doe ik dan ook met veel passie en overgave. De mensen om mij heen vinden het zo leuk om mij te zien dansen dat ze me er graag wat extra ruimte voor geven, wat ik echt heel lief van ze vind aangezien ik ze helemaal niet ken.

Wanneer ik eindelijk weer een beetje in staat ben om een adempauze te houden merk ik dat Rosanne me waarschijnlijk al een tijdje met een grote glimlach aan staat te kijken. Ze zegt dat ze het geweldig vindt om te zien hoe lekker ik ga, en dat ze me graag een knuffel wil geven maar even gewacht heeft tot het weer veilig was. Ik bedank haar voor alles wat ze ooit voor mij of niet voor mij heeft gedaan en verklaar dat ze één van mijn favoriete personen op deze wereld is, wat natuurlijk lang niet voldoende is maar ik kan even geen betere manier bedenken om me te verwoorden.

Omdat ik onbewust wel doorheb dat ik een bepaalde metamorfose heb doorlopen in het afgelopen halfuur (dat aanvoelde als 5 minuten) vraag ik aan Michael en Thomas of ze; 1. Een knuffel willen; 2. Ook al een beetje lekker gaan. Ja en ja, maar zo heftig als het bij mij binnenkwam is het bij hen niet. Toch zijn we een groep blije eieren. Ondanks dat ik normaliter niet echt mijn mening geef over mensen of over gevoelens praat wil ik na Rosanne ook Michael en Thomas vertellen wat ik allemaal leuk aan ze vindt. Thomas ken ik nog niet supergoed, maar ik heb er natuurlijk enorm respect voor dat hij überhaupt mee is deze dag, en ik hoop dat we goede vrienden worden en blijven. Ik vertel Michael dat ik het heel bijzonder vind dat wij dit samen doen terwijl we elkaar al 20 jaar kennen. “Dat is nou vriendschap”, antwoordt hij. Wijzere woorden zijn nooit gesproken, en ik ben eventjes zo emotioneel dat ik een tijdlang niks meer kan zeggen.

Alsof de situatie nog niet perfect genoeg was ziet Michael dat de professionele dansers van eerder op de dag weer in de buurt zijn. Eén van de twee bevindt zich net bovenaan de trap op onze verhoging, terwijl de andere beneden in het publiek staat. Dit weerhoudt hen er niet van om nog steeds met elkaar te dansen. Michael en ik wijzen Thomas en Rosanne op onze idolen, en ik deel mijn theorie dat het undercover professionele dansers zijn. Volgens Rosanne is het niet zo; wel zijn het professionele festivalgangers, en waarschijnlijk ook professionele drugsgebruikers. Volgens haar zie je eigenlijk op ieder festival wel een dergelijk duo, als je er goed op let. Aangezien ik vrij heftig heb lopen dansen regelt Rosanne een flesje water voor me. Dit is letterlijk het beste cadeau dat ik ooit heb gekregen. Niet alleen kan ik nu drinken, maar met het flesje zelf kan ik dansmoves mogelijk maken die ik eerder nog niet kon gebruiken. Ik ben al snel weer volledig in mijn element.

Het is bijna het einde van de middag en we besluiten nog een laatste keer bij te pakken. Ik neem op aanraden van Rosanne vrij weinig, omdat ik net al een stuk harder ging dan de rest. Ik hou uiteindelijk ongeveer een kwart van de pil over, dus ik zal vandaag zo’n 120-130 mg MDMA binnen hebben gekregen over de hele middag. We hebben allemaal totaal geen behoefte aan eten, maar we gaan wel even bijkomen in het eetgedeelte totdat de nieuwe golf begint. Hier komen we een aantal collega’s van Michael tegen, die ik niet ken, maar waar ik een geanimeerd gesprek mee voer. Ik merk dat ik totaal niet in staat ben om subtiliteit en sarcasme op te vangen of zelf te gebruiken, terwijl dat normaal moeiteloos gaat. Dit levert hilarische verwarringen op waar we hartelijk om lachen. Mijn enthousiasme, energie en manier van praten hebben een niveau bereikt dat het best te vergelijken is met het karakter van Chris Traeger, een figuur uit de serie Parks and Recreation, ondanks dat ik die serie niet ken.

Inmiddels begint het donker te worden. We besluiten de rest van het feest af te sluiten in de technotent, aangezien we daar nog niet geweest zijn. Alle keren dat we overdag langs deze tent zijn gewandeld voelde ik geen enkele behoefte om naar binnen te gaan vanwege de nauwelijks subtiele geluiden die daaruit kwamen, maar nu is het letterlijk het beste idee dat ik ooit gehoord heb. Afijn, we betreden de technotent, en hebben het doel om precies in het midden van de tent te staan. Daar aangekomen komen we zowaar een paar bekenden tegen, die 4FMP gebruikt hebben, wat vergelijkbaar schijnt te zijn met XTC. Ik vind het geweldig om ze te zien, maar ben iets te druk met bewegen op muziek om ze daar uitgebreid over te vertellen. Ik hanteer mijn eerdere strategie (je techniek maakt niet uit, zolang je maar op het ritme beweegt), maar ben me inmiddels wel iets bewuster van mijn omgeving, en geef anderen goed de ruimte.

Afronden

Het festival is bijna afgelopen en dat vinden we ontzettend jammer. Rosanne en ik besluiten samen naar de officiële afterparty te gaan omdat we nog wel verder willen dansen. Michael en Thomas willen best nog even nakletsen maar hebben geen behoefte meer aan dansen. We besluiten vast richting kluisjes en uitgang te gaan, en dan buiten nog even te evalueren. We vinden het allemaal lastig precies te verwoorden wat we overal van vonden, maar zijn het erover eens dat het een groot succes is geweest. Zeker voor herhaling vatbaar, maar misschien eerst maar een paar maandjes bijkomen van deze ervaring en wachten op een goede nieuwe gelegenheid. Aangezien het weer voor mij een flinke factor was in het succes van de dag vraag ik me bovendien af of het in de winter net zo’n succes zal zijn.

Michael en Thomas zijn beiden met de OV fiets en gaan richting het station. Na hen vaarwel te hebben geknuffeld vertrekken Rosanne en ik naar de locatie van de afterparty. We zijn er bijna en hebben onze fietsen al neergezet, wanneer zij ineens redelijk instort. Het gaat wel goed met haar, maar het effect van de pil is ineens totaal uitgewerkt en ze is supermoe. Ik neem haar mee de McDonalds in zodat ze even kan zitten, en bestel iets kleins om te kijken of we dat weg kunnen krijgen. 

Ik ben me ineens enorm bewust van hoe ik over moet komen op de mensen om mij heen, die niet bij een festival vandaan komen. Ik merk dat ik ineens geen zin meer heb om verder te feesten, en eigenlijk wel even alleen wil zijn zodat ik de dag rustig kan verwerken. Rosanne en ik zijn het eens dat de afterparty toch geen goed idee meer is. Ik fiets wel met haar mee naar huis, omdat ik zeker wil weten dat ze veilig thuis komt. Zodra dat gelukt is doe ik muziek in; ik gooi mijn volledige muzieklijst op shuffle aangezien momenteel ieder nummer mijn nieuwe favoriete nummer is, en het net is alsof ik alles voor het eerst ontdek. Het uur dat ik normaal naar huis moet fietsen overbrug ik in iets meer dan een halfuur.

Zodra ik thuiskom en ga zitten stort ik fysiek ook volledig in. Het is net alsof mijn lichaam gewacht heeft tot het juiste moment om van 200% vermogen naar 5% te gaan. Ik kan me nog net dwingen om snel te douchen, tanden te poetsen en wat te drinken. Zodra ik in mijn bed lig val ik in slaap.

Eindoordeel en de dagen erna

Deze eerste ervaring was by far de beste MDMA-space die ik heb gehad. Er zijn er in de jaren die volgden nog veel geweest die in de buurt kwamen, maar nooit meer de extreme euforie van deze dag. De dagen na een trip verliepen de eerste en alle andere keren nagenoeg hetzelfde. De eerste dag voel ik me nog blij en energiek en heb ik behoefte om mensen op te zoeken. De tweede dag ben ik extreem moe en wil ik alleen maar op bed liggen. De derde dag ben ik weemoedig, futloos en wil ik met rust gelaten worden. Vanaf de vierde dag voel ik me meestal weer redelijk normaal, maar ik voel wel voor ongeveer een week nog af en toe mild wat van de eerdere effecten.

Het succes van de dag is aan meerdere dingen te danken. Ten eerste had ik mij bijzonder goed voorbereid en was ik met mensen die ik vertrouwde. Ten tweede zat ik lekker in mijn vel zo vlak na de zomervakantie. Ten derde had ik goed geslapen en ontbeten. Tot slot kwam de verbetering van de weersomstandigheden ongeveer gelijk met mijn piek, wat werkelijk perfect was. Dat laatste is natuurlijk lastig te voorspellen, maar een goede voorbereiding en mindset raad ik iedereen aan die een keer XTC wilt proberen. 

Geef een reactie