5-MeO-DMT: telepathische inzichten met mezelf (tripreport)

5-MeO-DMT-telepathische-inzichten-god-molecule-tripreport

Eindelijk is het zover. Mijn mysticus biedt me een kans om ‘the God Molecule’ uit te proberen. Ik heb het over 5-MeO-DMT, een sterk psychedelisch middel dat bijna-doodervaringen opwekt.

Lees ook het achtergrondverhaal: de dingen die je niet voelt tijdens een ego-dood

Sinds vorig jaar word ik ‘begeleid’ door een mysticus. Ik zie haar af en toe en zo hebben we een tarot-reading gehad, kundalini-yoga gedaan, ademhalingstechnieken en een keer truffels met MAO-remmer. Ze liet me eerder al weten dat ze 5-MeO-DMT had en dat we dat ook een keer konden doen. Ik was daar al een tijd nieuwsgierig naar, maar we zouden het pas doen als ik ‘er klaar voor was’.

Afgelopen vrijdag was ik na zo’n vijf maanden weer bij haar. Er is veel gebeurd in die tijd. Waar ik nu nog tegenaan loop is relaties/ liefde en carrière, maar ik de kern eigenlijk vooral communicatie en assertiviteit, grenzen stellen. 

‘Misschien kan 5-MeO-DMT helpen’

De avond begon met kletsen en thee drinken, vervolgens keken we wat filmpjes op Youtube. Toen vroeg ze me wat we verder konden doen de avond en stelde ze me voor de keuze om tarot te leggen of 5-MeO-DMT. Ik koos voor dat laatste aangezien ik daar zo nieuwsgierig naar was en het gevoel had dat ‘the God Molecule’ me op dat moment het beste kon helpen met de dingen waar ik tegenaan liep. Mijn intentie verder was vooral overgave.

We zaten in een vrij kleine slaapkamer, lekker knus met dekentjes en schapenvellen op de grond en kussens overal. Het licht was gedimd. Eerst werd de kamer gereinigd met salie, daarna moest ik het reinigingsritueel ondergaan. Zij prepareerde de bong, terwijl ik tegen het vuur ‘praatte’ en mijn intentie uitte. Ik heb dus geen idee wat de dosis was. Verder was het stil in de kamer buiten het standaard geluid zoals de kat, geluiden van buiten zoals fluitende vogeltjes.

Instructies

Ze begon met instructies, over hoe te zitten, hoe te ademen, hoe ik de bong vast moest houden. Dus ik ging stevig, gegrond, op de zachte dekentjes zitten met kussens om mij heen. Er was plek om te liggen mocht dat nodig zijn. Vervolgens gingen we eerst drie keer oefenen hoe ik moest ademen. Eerst heeeel diep uitademen, al het lucht eruit om vervolgens langzaam in te ademen totdat je even niet kon om daarna nog een laatste teug te nemen totdat ik echt niet meer kon. 

Ik deed mijn hoofd opzij en blies al mijn adem uit

Nu ging het gebeuren. Zij had de bong aan de ene kant vast en ik aan de andere kant, met mijn vinger op het gaatje. Ik deed mijn hoofd opzij en blies al mijn adem uit. Vervolgens deed ik mijn lippen op het mondstuk van de bong en begon te ademen.

Ik werd overvallen door iets zwaars. Het ademen werd lastiger en kreeg het gevoel dat het niet goed ging, het water moest borrelen. Mijn begeleidster hielp me eraan te herinneren door te ademen, ik deed m’n best. Ze herinnerde me aan die laatste teug en weg was ik. Ik vind dit lastig te omschrijven. Het werd in ieder geval zwart, of juist licht. Zwart omdat ik mn ogen dicht deed. Verder voelde het als totale overgave. Het was helemaal stil, rustig en vredig. Geen gedachte, geen ruis. Wat er wel was, was verbinding en ervaring wat niet zomaar in woorden te omvatten zijn omdat deze te abstract zijn om te kunnen omschrijven. Gevoel van verbinding met iets of met alles, maar ook liefde, acceptatie, compassie, dankbaarheid. Een ervaring met het mystieke zoals men dat noemt. 

Inzichten uit het onderbewuste

Daarnaast, naast dat sterke gevoel, kwamen de inzichten. Inzichten die al in mijn onderbewuste sluimerden waar ik naartoe aan het werken was. Inzichten over de onderwerpen die we besproken hadden en waarover de filmpjes gingen. Er ontstond een grote glimlach op mn gezicht als uiting van de liefde die ik voelde. Vervolgens gingen mijn ogen open. Mijn begeleidster begon tegen me te praten en ze zei dat ik er nog niet was. Ik nam wel alles waar, maar ik was nog niet in staat om iets terug te zeggen. Ik wilde de ervaring ook niet onderbreken. Ze zei dat ik kon gaan liggen. Dat deed ik, terwijl ik mijn ogen weer dicht deed om na te genieten van het alles verbindende gevoel. Ik hoorde toen dat mn begeleider een tissue tussen mn benen had gelegd. Terwijl ik daar lag begon ze met haar klankschaal te spelen. 

Na een tijdje kwam ik weer rechtop zitten om de ervaring te delen. Het bleek dat de tissue er lag omdat toen ik de bong los liet ik rechtop met mijn mond mond open bleef zitten en begon te kwijlen. 

Schreeuwen tijdens de trip

Mijn begeleidster dacht even dat ik ook zou gaan schreeuwen of in ieder geval geluid maken. Maar dat deed ik niet. Ze vroeg wat ik van de klankschaal vond. Ik vond de klankschaal heel fijn om te horen. Wel een hoge toon maar een zachte hoge toon. Ze had ook nog een ratel, die ze soms ook gebruikt. Ik was opgelucht dat ze dat rammelding deze keer had laten liggen. Veel te schel geluid. 

Ik vertelde over het gevoel dat ik ervaren had en de inzichten die ik kreeg. Dat de inzichten gebaseerd waren op de dingen die besproken waren maar dan nog intenser. Alsof de info diep in je onderbewuste geprogrammeerd wordt. Alsof het niet iets is wat je gelooft maar iets wat je ervaren hebt en weet.

Eén van de belangrijkste lessen die ik doorkreeg is dat ik nog meer aandacht aan nederigheid en overgave mag geven. Ik dacht dat ik al heel veel, (zelf)vertrouwen, (zelf)liefde, (eigen)waarde en (zelf)respect had, maar nu zie ik nog ver te gaan heb, hoewel ik al een eind ben gekomen. Ik mag nóg meer op mezelf vertrouwen, op mijn gevoel en intuïtie. Dat ik meer van mezelf mag houden, lief zijn voor mezelf en beter voor mezelf zorgen. Dat ik meer mijn eigen waarde mag zien en laten zien. En dat ik meer respect voor mezelf mag hebben en uiten naar anderen door mn waarheid te spreken, grenzen te stellen en die ook vast te houden. ‘’The more humble I am and the more I trust and surrender the more love, respect and acceptance I will get.’’ 

Emotionele tramrit

Het is kwart over 12 ’s nachts als ik in de tram naar huis zat. De hele weg zat ik nog te gapen en boertjes te laten. Wat voor mij heel normaal is bij dit soort activiteiten. Er was nog een moment waarop ik ineens moest huilen dat de tranen over mn wangen liepen. Ik wist niet waardoor of waarvan maar ook dat heb ik wel vaker ervaren met bijvoorbeeld truffels. Een soort van loslaten van diep verdriet of emotie. Misschien zelfafwijzing. Het hoort erbij.

De ervaring zelf was niet te vergelijken met een ander soort psychedelica dat ik ooit heb gehad. Maar het gevoel herkende ik wel uit mn ego-death me de truffels. En het diepe, intense gevoel van onvoorwaardelijke liefde, compassie, verbinding, acceptatie, waardering en dankbaarheid wat ik ook ervaar bij truffels, paddenstoelen en LSD of na een goede yoga sessie of meditatie.