Op een zondagavond in het paasweekend besloten mijn vriendin en ik 2C-B te gaan doen. Ik heb al ervaring met 2C-B, dus ik dacht dat ik geheel was voorbereid. Ik nam zelfs een mindere dosis dan normaal. Toch nam de trip een onverwachte wending.
Lees meer over de effecten van 2C-B
Rond 22:30 besluit ik nog wat sap en andere lekkere frisse drankjes te halen bij de avondwinkel. Daarna fiets ik langs mijn vriend om het spul te halen. Eentje van 20 mg voor haar, twee van 11 mg voor mij. Aangezien de vorige keer 20 mg toch behoorlijk veel bleek, was ik van plan om 1,5 pil van de 11 mg te nemen. Dan zou ik zo ongeveer op 16/17 mg zitten. Dit leek mij meer dan genoeg.
Het is tijd
Rond 23:05 ben ik thuis. De muziek staat aan, mijn trippy screensaver doet zijn werk en alle leuke gekleurde lampjes geven de kamer een soort neon achtige glow. Het is tijd. We nemen de dosis in zoals afgesproken. Dit keer waren we weer tegelijk met innemen; bij nader inzien had ik beter nog even moeten wachten. We gaan sites langs die leuke vragen hebben om aan elkaar te stellen. We giechelen een beetje en proberen goeie vragen voor elkaar uit te zoeken. Ik schenk mezelf nog wat rabarbersap in en merk hoe de smaak wat intenser begint te smaken. Aan mijn buik te voelen is er al zeker wat gaande. Het is niet vervelend, eerder een soort XTC-achtige spanningsvibe. Dit is grappig en fijn.
Begin van de trip
Na ongeveer 15 tot 20 minuten voel ik me opeens anders; de borrelbuik is zwaar en ik voel spanningsvlagen. Dat ging snel, hoor ik mezelf denken.
Ik kijk naar mijn vriendin haar gezicht. De ruimte om haar heen begint lichtjes te flikkeren. Ik kan me niet meer concentreren op wat ze me vraagt. Ik moet lachen. Ik sta op en schenk mezelf water in. Zodra ik weer stilsta merk ik dat ik echt aan het trippen ben. Mijn evenwichtsgevoel verdwijnt een beetje en vanuit mijn ooghoeken lijkt de afstand tussen mij en de muren wel groter en kleiner te worden. Het is alsof de kamer ademt. Mijn vriendin voelt nog niet zoveel, dat weet ik en dat zie ik. Ik zeg dat ik al dingen zie. We beseffen dat ik had moeten wachten. Het is niet erg, ze is bij mij en ze weet wat ze moet doen.
Ben ik mijn trip, of is mijn trip mij?
De buikvlagen worden heel intens. Ik loop naar mijn bed en ik kruip erop. Op mijn buik liggend steun ik mijn handen onder mijn hoofd en staar ik mijn kamer in. De neon gloed van de kamer is in alles voelbaar en zichtbaar; ik begint lichtgevende patronen te zien op de vloer. Roze en groen overlappen elkaar om elk voorwerp heen, alsof ik een 3D-bril op heb. De spanningsvlagen pulseren door mijn hele lichaam heen; het voelt alsof ze vanuit mijn lichaam mijn gezichtsveld invloeien. Ik BEN mijn trip.
Of is mijn trip mij? Vind ik dit eng, of vind ik dit tof? Ik probeer me te concentreren op wat ik van binnen voel. Een angstige vlaag borrelt omhoog en mijn gezichtsveld bibbert. Ik kan niet anders dan me overgeven aan het moment. Zodra deze gedachte bij me naar binnen stroomt, ervaar ik kalmte. De angstige vlaag verandert in euforie. Ik vind dit vet. Ik vind dit heel vet.
Out-of-body experience
We kijken samen naar het plafond. Mijn vriendin ziet ook patronen; gelukkig, ze zit er ook in. Ik zie doorzichtige wormen langs elkaar over mijn witte plafond krioelen. Dit herken ik van de vorige keer. Ik sluit mijn ogen.
Nog heftiger dan wanneer ik ze open heb, zie ik visuals in alle kleuren. Je kan niet ontsnappen aan de trip, ook niet met je ogen dicht, zeg ik tegen mezelf. Het voelt alsof ik op de grond lig van een leeg Artis planetarium. De ruimte die ik ervaar met mijn ogen dicht is zo ontzettend groot en open. Ik kan niet geloven wat ik zie. Zwart omlijnde wormen die pulseren in alle kleuren van de regenboog volgen het middelpunt van waar ik naar kijk. Met nog steeds mijn ogen gesloten beweeg ik mijn ogen naar verschillende hoeken. Het is alsof ik dáár ben.
Smeltende poster
Ik open mijn ogen. De trip gaat nog steeds verder, maar op een andere manier. Ik zie glitter op belichte voorwerpen en de blaadjes op mijn dekbed bewegen en ademen. De kamer ademt ook nog steeds en de randen van de muren lichten op. Weer een vlaag. Mijn vriendin zegt dat ik me misschien maar even op de iets rustigere poster moet concentreren.
Ik kijk naar de poster, maar hij is alles behalve rustig. Ik zeg tegen mijn vriendin dat ik de randen van de poster zie smelten. Ze kijkt me aan. Het is tijd om naar buiten te gaan. Deze kamer is te klein voor mijn trip. Eerst nog proberen te plassen… Wat een opgave. Ik verzamel alle moed en loop de badkamer in. Op het moment dat ik zit gaat het allemaal weer door. De grond krioelt onder mijn voeten. Je bent hier om te plassen, praat ik mezelf in. Ik pak de rol wc-papier en ik zie hoe mijn hand in meerdere frames ernaar grijpt. Ik moet grijnzen. Focus!
Buiten hobbelen
We lopen naar buiten rond ongeveer 00:00/00:30. Mijn besef van tijd is op dit moment verdwenen. Mijn vriendin in een onesie met gekke print en mijn felgekleurde sneakers, met mij ernaast in een blauwpaarse harembroek met zwarte gympen met vlammen erop. Hoe moet dit er wel niet uitzien.
We gaan allebei helemaal stuk; een heerlijke lachkick borrelt omhoog. De meest normale dingen kosten enorm veel moeite. Ik loop op mijn tenen, omdat het voelt alsof ik anders niet recht kan lopen. Alles om me heen beweegt, pulseert en heeft aura’s in wisselende kleuren. We giechelen en besluiten naar het Vondelpark te gaan. Dat heeft zo’n tien seconden geduurd. Het is er donker, leeg en helemaal niet fijn. We besluiten in mijn buurt rond te lopen langs de gracht waar het rustiger is. We kijken naar de bomen die ons passeren. Met elke stap die we zetten lijken ze te groeien. Ook hun bloemetjes komen tot bloei. Adembenemend mooi. De weg langs de gracht lijkt wel op een waterbed te staan; alles golft een beetje. Ik vind het prachtig.
Patatje?
We hebben tot ongeveer 1:50 rondgebanjerd. We krijgen opeens ontzettend veel zin in patat. Alsof we het aanvoelen; direct om de hoek is er nog een snackbar open. Praten met de man achter de toonbank is de moeilijkste opgave ooit. Hij praat veel te snel en was veel te vrolijk. Dit is een behoorlijke reality-check. We doen eeuwen erover om het patatje op te krijgen, maar lekker is het wel. Eten gaat best gemakkelijk.
Na-effecten
We hebben nog tot 3:00 buiten rond gehupst. Onderweg komen we nog schommels tegen, waar ik nog met smart op zat te wachten. Het gevoel van schommelen is net iets te intens. Ik zeg tegen mijn vriendin dat ik opgelucht ben dat het alweer bijna voorbij is. Ze moet lachen. We gaan naar mijn huis terug. We hebben nog een intense lachkick op bed en gaan niet veel later lekker slapen.
Conclusie
Terugkijkend naar deze ervaring was dit de meest intense psychedelische trip die ik heb gehad. Ik kon van tevoren niet bedenken dat de “grens” van deze drug nog zo ver ligt. Ik ben als het ware door de psychedelische deur gegaan.
Wat ik vooral bijzonder vond was dat hoewel ik een lichtere dosis nam dan vorige keer, ik een veel heftigere trip heb gehad. Het zou kunnen dat er teveel tijd zat tussen mijn avondeten en de dosis. Ook heb ik van tevoren nog redelijk wat rode wijntjes gehad. Die had ik misschien beter kunnen laten staan.
Toen de trip kwam opzetten ervoer ik redelijk wat angst; ik was niet voorbereid op deze heftigheid. Gelukkig kon ik mezelf tijdens de trip distantiëren van mijn emoties en het van een afstand bekijken. Ik denk dat dit met 2C-B makkelijker kan dan met andere psychedelica. Het is altijd belangrijk om te beseffen dat de trip vaak controle heeft over jou en jij niet over de trip.
Het is de kunst van het loslaten en meevoeren in de stroming. Het was ook lastig om onze trips synchroon te laten lopen. Ik wist dat mijn vriendin langer nodig had om de trip in te laten werken. De volgende keer zullen we dit beter timen. Al met al een geweldige ervaring!