Ik had wat zegeltjes DOM tevoorschijn getoverd. Het festival Space Safari ten zuiden van Tilburg leek me een prachtige plek om deze langwerkende klassieker eens uit te proberen.
Voorgaande ervaringen: paddo’s, LSD, 2C-B, 2C-E, 2C-x, mescaline, DOC, DMT en meer
Ik had een leverancier gevonden die meedeed aan een mooie ontwikkeling. Op elk zegeltje stond precies welke drug erin zat, in dit geval ‘2,5 mg DOM’. De kleine stukjes papier waren enorm dik. Zo dik zelfs, dat ze moeilijk af te scheuren waren. De dosis DOM maakte de zegels een beetje plakkerig. Het zakje waarin ze zaten stonk een beetje naar een soort zoetweeïge zweetsokken.
Samen met een vriend van mij, Boris, had ik een tijdje zitten twijfelen over de dosis die we zouden moeten nemen. DOM is maar in kleine kringen bekend en informatie over doseringen is schaars of onbetrouwbaar. Daarom hebben we zoveel mogelijk verschillende bronnen geraadpleegd om een goed antwoord te vinden.
Twee zegels zouden bij elkaar vijf milligram DOM moeten opleveren. Volgens Psychonautwiki en Erowid is dat ongeveer de bovengrens van een normale dosis en de ondergrens voor een hoge dosis. Dat leek ons, gezien ons lichaamsgewicht en voorgaande ervaringen, de sweetspot om deze drug uit te proberen. Twee andere vrienden sloten aan met een iets lagere dosis. Zij namen ongeveer anderhalve zegel. Dat zou 3,8 milligram moeten zijn, al was hun dosis een beetje afhankelijk van hoe precies de zegels doormidden gescheurd waren.
(T: 0.00 ) Ik slikte de zegel zonder te proeven door. Boris stopte zijn portie tussen het stuk tandvlees aan de buitenkant van zijn boventanden en de binnenkant van zijn lip, zodat de DOM langzaam via de speekselklieren wordt opgenomen. Hij klaagde een beetje over de smaak, die scherp bitter zou zijn. “Maar ik heb wel eens viezere dingen in mijn mond gehad”, gaf hij toe.
(T: 1:30 ) Ik was blij dat ik vrijwel niks gegeten had voordat we begonnen te trippen. Een van de eerste effecten die ik merkte was een flink rommelende maag. Ik was ook de hele tijd kleine boertjes aan het laten. En deze omschrijving klinkt misschien een beetje raar, maar het typische gevoel alsof er een draadje de achterkant van mijn oog naar binnen trok, luidde het begin van de trip in. Dat is in ieder geval altijd een van de eerste effecten die ik merk. Boris begon te gapen, zoals hij altijd doet als een psychedelicum begint te werken.
Wazige visuals
T: ( 02:00 ) Het leek alsof de visuals niet zo heftig waren. Dat was misschien ook zo. Maar ik zag vooral een ander soort visuals dan ik gewend ben. Als je LSD of 2C-B neemt dan zie je overal patronen in ontstaan (pattern recognition enhancement), kleuren worden veel feller en alles lijkt te bewegen. Het visuele effect van DOM was veel subtieler dan dat. Het ging meer om wat verschuivingen van de grond (scenery slicing) en beelden die vertraagd binnenkwamen (after images).
Vooral die vertraagde beelden gaven een soort wazig gevoel aan de trip. Het leek alsof de wazigheid niet alleen in mijn beeld afspeelde, maar ook in mijn lichaam en in mijn hoofd. DOM geeft in ieder geval niet de heldere geest die ik eerder tijdens een DOC-trip meemaakte. Maar er was ook geen totale verwarring zoals je wel eens met LSD of paddo’s moet ondergaan.
T: ( 02:30 ) Ik zat enige tijd in een hangmat een kaartspel te spelen. Het leek een beetje op memory, maar dan met prachtig ontworpen kunst op de kaartjes. Tijdens dat kaartspel begon de trip vorm aan te nemen. Er kwam een kaart voorbij van een met goud versierde baviaan die geschokt naar zijn eigen hand keek. De afbeelding deed me zo denken aan een gast die even daarvoor in een soort K-hole over het festivalterrein heen liep, dat ik in een lachkick schoot. Ongeveer een kwartier lang heb ik huilend van het lachen door de hangmat heen gerold.
Lachen en huilen
Huilend lachen leek sowieso wel het thema van de dag te zijn. Ik heb me wel vaker bescheurd van het lachen tijdens trips. Maar ik weet niet of ik wel eens eerder zoveel heb gehuild van het lachen op één dag. Niet dat het uitmaakt natuurlijk. Ik heb me kostelijk vermaakt.
Het viel goed te merken dat er een verhoogde emotionele staat ergens omhoog zat te borrelen. Maar het was lastig die staat naar boven te halen. Misschien was er ook te veel afleiding, zo op een festival vol met mensen en muziek. In zo’n omgeving ga je misschien ook niet de meest spirituele vraagstukken over jezelf oplossen. Misschien komt deze stof toch iets beter tot zijn recht wanneer het in een andere omgeving gebruikt wordt.
Fijne muziek
De hele dag hebben we een beetje rondgehangen op het festivalterrein. Het was stikgezellig, en we hebben de hele tijd lichtjes getript. Maar dansen konden we wel vergeten. De muziek klonk fantastisch, daar lag het echt niet aan. Maar mijn benen voelden loodzwaar. De spieren in mijn dij spanden zich de hele tijd samen. De spieren in mijn rug en schouders trouwens ook. De muziek klonk zo fijn. Ik had op zich voldoende energie, en mijn hoofd had heel erg zin in een feestje. Maar elke keer dat ik probeerde aan te sluiten op de muziek, waren het weer mijn benen die er de brui aan gaven. Dat gaf toch wel een domper op het feest.
Warm
(T: 06:00 ) Hoewel ik het grootste gedeelte van de middag heb gezeten, had ik het hartstikke warm. De hele tijd voelde ik een soort gloed van mijn hoofd afstralen. Het leek alsof ik flink aan het zweten was, maar tijdens het trippen is het wel eens lastig om dat zeker te weten. Dat ik het zo warm had klopte in ieder geval niet. Mijn (nuchtere) vrienden klaagden eerder dat ze het fris vonden die dag. De mede-DOM-trippers en ik besloten maar eens te gaan zwemmen om af te koelen. Dat konden we wel gebruiken
Het was een flink eind lopen van het festivalterrein naar de camping, waar je gelijk kon zwemmen. Maar het begon al tegen het einde van de dag te lopen. Dus als we nog een beetje wilden opwarmen na het zwemmen, moesten we het op dat moment doen. We waren al vanaf half 11 ’s ochtends aan het trippen. Maar op dat moment, zeven uur later, was er nog niks aan de intensiteit veranderd. En het leek er ook niet op alsof de trip binnen afzienbare tijd minder zou gaan worden.
Ik heb ook wel eens gezwommen aan de LSD, en ik moet zeggen dat het toen een stuk magischer voelde. Zwemmen aan de DOM was eigenlijk vrij normaal. Ik voelde me niet extra verbonden met het water ofzo. Ik had ook niet het gevoel alsof ik zweefde, of dat ik ineens in een soort kleverige dimensie terecht was gekomen. Ik koelde wel lekker af, wat ik goed kon gebruiken. Na het zwemmen heb ik me ook niet meer oververhit gevoeld.
Lachgas en wiet
(T: 6:30 ) Mijn tent stond precies bij de zwemplek, dus ik kon na het zwemmen gelijk warmere kleren aantrekken, die ‘s avonds op het festivalterrein toch wel nodig zouden zijn. En omdat er nog een klein doosje met lachgaspatronen in mijn voortent stond, kreeg ik niet geheel toevallig het idee om met zijn vieren een ballonnetje te doen.
Normaal gesproken is lachgas terwijl je tript echt gekkenhuis. Maar de lachgastrip aan de DOM was behoorlijk saai te noemen. Okee, misschien ben ik ‘verwend’ door eerdere ervaringen. Want er gebeurde echt wel wat meer dan wanneer je nuchter een ballonnetje zou inhaleren. Maar ik kon deze lachgastrip van A tot Z voorspellen vlak voordat het ging gebeuren. ‘Oja, nu komt die echo voorbij, en dan straks zul je zien dat ik denk dat het voorbij is, maar, ah, daar heb je het al’, zeiden mijn gedachten zo ongeveer. Het was niet echt de mind-blowing ervaring die toch wel een beetje tot mijn verwachtingen behoorde.
(T: 07:00 ) Na de ontspannen zwemtocht leek het ons een goed idee om weer terug naar het festivalterrein te gaan. Boris bedacht zich dat hij al de hele dag niet had gegeten, en dat hij toch maar iets naar binnen zou moeten werken. Hij was dat moment steeds aan het uitstellen. Daarom begonnen we ons langzaamaan naar het terrein terug te begeven. Totdat we onderweg nog de tent van een van onze medetrippers tegenkwamen, waarin een fantastisch grote bong lag. Daar moesten we natuurlijk nog even gebruik van maken. Eten moest maar even wachten.
De wiet klapte er hard in. Dat was vooral aan de bong te danken. De rook was zo zacht, dat we nauwelijks merkten dat we enorme hoeveelheden wiet aan het wegpaffen waren. De tussenstop bij de bong duurde niet zo lang, net genoeg tijd voor ons vieren om een uitgebreide hijs te nemen. Maar toen we wegliepen van de tent, was de DOM-trip ineens volledig naar de achtergrond verdwenen. “Man, ik voel me alleen nog maar stoned”, zei Boris tijdens het lopen. We vervolgden zwijgzaam ons pad naar de etenstentjes.
Eten
(T 07:30 ) Het was al meer dan acht uur geleden dat Boris wat had gegeten. De blijdschap was dus ook groot toen we, eindelijk, weer bij het thais-veganistische restaurant waren aangekomen. Boris bestelde gelijk masala dosa, een soort crêpe gevuld met groenten en indische kruiden. Toch had hij dat beter niet kunnen doen. Want er bleek een enorme wachttijd te zijn voor die veganistische maaltijd. Ruim een uur moest hij nog in de rij staan voordat hij eindelijk wat naar binnen kon stouwen. Maar, zo zei hij met volle mond, “dit is best wel lekker.”
(T: 08:30 ) Toen we klaar waren met eten was de trip grotendeels verminderd. Maar de effecten waren nog lang niet verdwenen. Mijn visuals, voornamelijk schuivende landschappen en oogjes die hoog in de bomen naar beneden keken, waren nog altijd aanwezig. Maar de wazigheid van de trip was weg. Die was meer in een soort soepele naspace overgevloeid. Hoewel ik niet meer hard tripte, was er weldegelijk nog een effect aanwezig. Maar het was lastig precies aan te duiden wat de DOM nog deed in mijn hoofd, en in mijn beeld.
Nastimulatie
Het duurde nog de hele avond voordat ik kon slapen. Ondertussen probeerde ik te dansen, maar mijn benen weigerden nog altijd dienst. Mijn hoofd maakte trouwens ook overuren. Ik kon me niet echt op de muziek concentreren. Tijdens een danspoging bij de mainstage stond ik voornamelijk over mijn financiën na te denken. Maar ook de psychische problemen van een vriend die ik al jarenlang niet meer heb gezien moesten stevig uitgedacht worden. Ik kon het niet van me afschudden. En ik kon al helemaal niet verdwijnen in de muziek.
Die gedachten klinken nogal dramatisch, maar dat viel nog wel mee. Het was meer dat ik niet echt meer in een feeststemming was. Ik was te moe om uitgebreid uit mijn plaat te gaan, maar veel te wakker om alvast te gaan slapen.
Inmiddels had ik me aangesloten bij een andere vriendengroep, die ergens halverwege de middag LSD had genomen. Hun gedachtenniveau sloot nog goed aan bij de ervaring die ik had, ookal was ik al veel langer bezig met trippen. Ik wist het al voordat ik de DOM nam: er lijkt echt geen einde aan deze trip te komen.
(T: 16:00 ) Pas diep in de nacht, rond een uur of 03.00, deed ik een poging om te gaan slapen. Dat was niet gemakkelijk. Mijn luchtbed was namelijk nogal lek, waardoor ik niet echt lekker kon liggen. En zelfs 16 uur na inname van de DOM, kon ik het stimulerende effect nog altijd merken. Het was lastig om stil te blijven liggen en me te concentreren op slapen. Uiteindelijk is het me gelukt om een paar uurtjes weg te sukkelen.
Serenity, Tranquility and Peace (STP)?
DOM draagt ook wel de bijnaam Serenity, Tranquility and Peace, of kortweg STP. Heel de trip heb ik het in mijn achterhoofd gehouden. Vind ik die bijnaam terecht? Eigenlijk heb ik de hele trip lang de gedacht: ‘wat een onzin, die STP’. Ik heb me echt geen halve boeddha gevoeld of iets dergelijks, en zo klinkt die naam wel.
Terwijl ik dit schrijf is er iets meer dan een week verstreken sinds de trip. Maar nu terugkijk op de ervaring, snap ik die naam misschien toch een beetje. Als je bijvoorbeeld een tripmiddel zoals LSD of paddo’s neemt, dan zal je vaak een moment van totale verstandverbijstering meemaken. Een moment waarop je niks lijkt te snappen, wanneer er totale chaos lijkt te heersen. Of wat dacht je van momenten waarop je intense schaamte voelt. Waarin je bijna letterlijk de grond in zakt omdat je zo’n zwaar schuldgevoel hebt. DOM heeft helemaal niks van dat alles. Integendeel: gedachten bleven, in vergelijking met LSD, heel helder en ik kon nog goed gesprekken met mensen voeren. Op geen enkel moment is het een heel intense ervaring geworden, wat misschien wel fijn was.
Conclusie
DOM is een heel interessant psychedelicum. Maar ik denk dat een festival niet de beste plaats is om het uit te proberen. Boris vatte het goed samen: “dit is een stof waar ik de hele dag niks mee zou kunnen doen.” De drug heeft een licht stimulerend effect, maar niet zo stimulerend dat je ervan in een feeststemming raakt. Visuele hallucinaties zijn aanwezig, maar niet overduidelijk. Psychisch lijkt DOM echt wel interessante dingen te doen. Maar een festival is niet echt de geschikte locatie voor een therapeutische trip.
Dus dan blijft de vraag over: als DOM niet geschikt is voor een festival, waar zou je dan wel bijna 16 uur lang kunnen trippen om de stof goed tot zijn recht te laten komen? Meer experimenten zijn nodig om de optimale setting te bepalen.