1P-LSD: eindelijk weer eens microdots (tripreport)

Microdots-zegels-1P-LSD

Toen ik online microdots met 1P-LSD tegenkwam, sprong ik een gat in de lucht. Niemand maakt nog zulke kleine pilletjes! En waar kan je twee van die micropillen beter uitproberen dan op een psychedelisch festival in het hoge noorden.

Mircodots zijn heel kleine pillen, die meestal LSD bevatten. Je hebt maar heel weinig LSD nodig voor een sterke trip. Daarom kunnen de pillen piepklein zijn. Het voordeel is dat de dosis van microdots makkelijker te vergelijken is dan bij stukjes papier waarop LSD is gedruppeld. Microdots zijn dus betrouwbaarder dan zegels. 

Twee microdots

Ik neem twee kleine witte pilletjes, waarop de letters ‘LL’ staan, mee naar een psychedelisch festival. Samen zouden de pillen 300 microgram 1P-LSD moeten bevatten, een flinke dosis. Ik ben vooral benieuwd hoe intens ik ga trippen van die 300 micromannen. Normaal weet ik eigenlijk niet hoeveel acid ik binnenkrijg, en moet ik maar een beetje op goed gelukt op stukjes papier staan kauwen.

Dit keer is het dus nèt iets ander spul: 1P-LSD. Ik heb het één keer eerder genomen, toen wel op een zegel, in een lage dosering. Het was toen eigenlijk precies hetzelfde effect als wat ik van LSD zou krijgen. In een blinde test zou ik geen onderscheid tussen de twee tripmiddelen kunnen maken. 

We zitten met een paar mensen ’s middags rond 14.00 uur in de chillout, als Mies* haar zegels LSD tevoorschijn tovert. Ik was ook van plan om ongeveer op hetzelfde tijdstip te gaan nemen, dus ik haal mijn zakje met microdots tevoorschijn. Met een beetje water slik ik ze in. 

Eerste effecten: onheilspellende val

Het duurt iets meer dan een half uur voordat ik de eerste effecten begin te merken. Het voelt een beetje onheilspellend, alsof de grond onder me is weggeslagen en ik ineens ben begonnen aan een vrije val in een kilometers diep dal. Het gevoel dat je dan hebt in je maag, precies dat. Maar dan een uur lang. 

Voordat de visuals komen opzetten ben ik al een tijd verder. Op een gegeven moment begon ik zelfs een beetje ongeduldig te worden. ‘Ik heb toch wel echt 300 mics op’, vraag ik mezelf af. Het lijkt langer te duren dan normaal, maar misschien is het wel de opgelopen spanning die me meer op de tijd doet letten. Ik heb geen idee.

Meedwarrelen met het onbegrijpbare

We gaan maar even naar de main stage. Een beetje dansen kan helpen de spanning een beetje te temperen en alles los te laten. Het duurt niet lang voordat we een ontzettend melige bui krijgen. We zijn nogal gek aan het dansen maar dat is juist het leuke. Sowieso kan alles tijdens trips zo belachelijk zijn. Je hebt een beetje de keus: verward raken en proberen te begrijpen wat er gebeurd, of het begrijpen volledig loslaten en je gewoon laten meedwarrelen met het onbegrijpbare. 

Ik vind het dan ook moeilijk om uit te leggen wat we deden. We bewogen, we lachten, we liepen een beetje. Ik heb me kostelijk vermaakt. Maar waar ik me precies mee bezig hield? Ik heb geen idee. Ik laat me gewoon meevoeren en alles is grappig. 

Na eventjes dansen gaan we onze meligheid uitlachen op de kikker: een grassige heuvel die in het water ligt en uitkijkt over het festivalterrein. Als we bovenaan de heuvel een paar bankjes tegenkomen is alles nog altijd hilarisch. 

We zitten luid te kwaken tegen de kikkerheuvel als er jongen naar ons toekomt met een beschreven bierviltje. Op het bierviltje staat: ‘xtc, speed’ en een mobiel telefoonnummer. Terwijl hij het uitnodigende pamflet aan ons laat zien zegt hij: “Ik heb deze gevonden, maar ik ben eigenlijk op zoek naar ketamine.” 

We rollen bijna letterlijk over de grond van het lachen. Behalve het bulderende lachsalvo krijgt de drugszoeker geen repliek. Enigszins verbouwereerd vraagt hij: “Jullie vermaken je wel he?” Nog meer gelach. 

Bomen krijgen kleine grijparmpjes

Het is pas hier op de kikker als mijn visuals gaan beginnen. Nog altijd is het redelijk subtiel, maar de patronen beginnen steeds heviger te worden. Je weet dat je echt aan het trippen bent als de takken van bomen kleine grijparmpjes worden die in de lucht staan te grijpen. 

Kleuren zijn beduidend feller dan normaal, denken we. Hoe ziet de wereld er normaal uit? We kunnen er geen kleurplaat naastleggen om het verschil te meten, beseffen we. Op een of andere gekke manier is daarom ook lastig om van de fellere kleuren te genieten. Tuurlijk, alles is mooi. Maar het is ook gewoon hoe alles nu is. Gek dat we het normaal niet zo zien. 

Als we rondlopen dan lijkt het net alsof er steeds vierkantjes, zeshoeken en driedimensionale octogonnen zich in de weg vouwen. Het pad dat we lopen is constant in beweging. Het is alsof alle piepkleine glinstersteentjes in het asfalt samenwerken om mij een een fantastisch caleidoscopisch schouwspel te bezorgen. Op stukjes weg waar kinderkopjes de verharde ondergrond vormen, lijkt het net alsof de straatstenen spinnenwebben vormen die zachtjes in de wind meewapperen. Gek genoeg kan ik wel gewoon lopen over deze schijnbaar deinende ondergrond. De bestrating is altijd weer net plat als ik mijn voet erop zet. Mijn benen weten op magische wijze de ondergrond even stil te laten staan, vlak voordat ze weer op en neer gaan deinen. Hoe ze dat doen, mijn hoofd begrijpt er niks van. 

Vergelijking met ‘normale’ LSD

Ik ga best wel ‘hard’, zoals ze dat in jargon zeggen, maar in mijn hoofd ben ik redelijk helder. Het scheelt toch wel flink als je geen joint rookt tijdens de piekeffecten. Als ik dat doe dan raak ik de draad altijd een beetje kwijt, terwijl ik in verhouding dan niet eens zo hard trip. Gek genoeg ben ik wel eens harder gegaan. Ik ben altijd wel voorzichtig met het doseren van LSD. Want met zegels kan je je flink vergissen. Dan kan je toch echt beter aan de veilige kant zitten. Ik had niet gedacht dat ik in verhouding meer dan 300 microgram LSD had genomen. Maarja. Je weet het niet he. Elke trip verschilt al zo van de ander. Eigenlijk is vergelijken niet te doen. Je verliest je al snel in details.  

Daarom twijfel ik ook een beetje of ik in detail moet beschrijven wat we allemaal hebben gedaan tijdens de trip. Eigenlijk is het best wel saai als ik dat allemaal minutieus ga vertellen. Als je gewoon wil weten wat twee microdots 1P-LSD precies met je doen, kan ik beter een sprongetje maken. Laten we een beetje vooruit spoelen naar verderop de avond: de come-down.

Come-down duurt lang

We zitten ’s avond in het donker bij de tent na te chillen. Iemand uit de vriendengroep heeft MDMA genomen. Hij zit de hele tijd grapjes te maken, waar wij met zijn allen dankbaar om lachen. Het is al zeker 8 uur geleden dat ik de twee pilletjes heb genomen. Ik ben een beetje moe, maar de straatstenen zijn nog altijd druk bezig driedimensionale patronen te vormen. Dat wordt dus nog niet slapen binnenkort. 

Mijn hoofd is vooral leeg. Ik ben nog slechts een toeschouwer. Kijken is heel leuk, maar er komen nauwelijks nog woorden uit mijn mond. Als ik toch wat probeer te zeggen dan is het aarzelend. Tijdens het spreken besef ik me weer: oei, ik ben toch nog wel hard aan het trippen. Dingen begrijpen is nog een beetje te veel gevraagd.

Uiteindelijk raak ik de vriendenkring ook een beetje beu. Ik wil gewoon slapen, of liggen. Even niks meer hoeven. Goed moment om in de tent te gaan liggen dus. Maar in mijn tent besef ik hoe actief mijn hoofd nog is. Het is wel prachtig. Als ik mijn ogen dichtdoe dan zie ik de meest fantastische patronen. Maarja, hoe beschrijf je kunstwerken die constant heel snel bezig zijn van vorm en kleur te veranderen? Dat is echt niet te doen. 

Ogen dicht in de tent

Ik ben zo verbaasd dat mijn hoofd dit kan bedenken. Ik zie hele stromen van kubussen, fractals, caleidoscopen, symbolen, letters en soms flitsen van herinneringen in hoog tempo voorbij zoeven. Alles is ontzettend gedetailleerd. Toch zijn de beelden ook niet willekeurig. Er zit steeds een thema in. Het vormt een geheel. Het is een beetje alsof ik elke seconde in een nieuwe, abstracte, attractie van de Efteling zweef. De droomvlucht voor mensen met een wiskundefetisj, zegmaar. 

Soms lijkt het zelfs alsof ik kan in- en uitzoomen op de dansende figuurtjes. Maar dat kost ook wel energie. Af en toe moet ik zelfs mijn ogen open doen, omdat de beelden die ik zie met ogen dicht gewoon zoveel energie kosten om naar te kijken. 

Zo breng ik bijna de hele nacht door, meestal mijn ogen dicht, soms doe ik ze weer open. Ik ben niet helemaal wakker maar slapen kun je het ook niet echt noemen. 

Men zegt dat LSD niet verslavend is. Maar die laatste fase met je ogen dicht is zo mooi, zo abstract, zo raar en daarom ook zo intrigerend. Dat weet mij wel echt in zijn greep te houden. Combineer dat met het besef dat het allemaal snel minder gaat worden en je dan weer gewoon niks ziet als je je ogen dichtdoet. Saaaaai. 

Helaas. Ik zal weer een tijd moeten wachten voordat ik weer op avontuur ga. 

2 Reacties
  1. Super toffe! en goed weergegeven visuele rip ik kan je helemaal gebruipen in elke zin die je tiep!… whahahaha.. ik heb er ook wat besteld en ben benieuwd naar mijn eigen trip!..

  2. TRIP! en begrijpen!!! neej ik ben niet in een trip. whahahaha.

Geef een reactie