Afgelopen zomer heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de heilige drank ayahuasca. Het is een emotionele en spirituele ervaring die maar moeilijk uit te leggen is. Ik zal proberen mijn ervaring te vertellen; maar de juiste woorden bestaan daar eigenlijk niet voor.
Lees ook ayahuasca: gids voor de juiste voorbereiding
Ik had al een aantal maanden interesse in ayahuasca, aangezien de moderne farmaceutische industrie en therapie mij nooit verder heeft kunnen helpen met het verwerken van trauma’s. Ik ben al een tijdje ‘clean’ en besluit dat dit hét moment is om een keerpunt te maken. Ik heb me aangemeld voor een ceremonie en begin drie weken van te voren al een speciaal dieet te volgen. Ik stop met vlees eten, suikers, en het belangrijkste: anti-depressiva en andere medicatie. Want die medicijnen kunnen levensgevaarlijk zijn in combinatie met ayahuasca.
Waarschuwing: stop nooit met anti-depressiva zonder overleg met de behandelend arts. In één keer stoppen met de medicatie kan ernstige bijwerkingen veroorzaken, waaronder suïcidaliteit.
Het moment is aangebroken
Het is 08.00 uur en ik zit in de trein richting de plek waar de ceremonie wordt gegeven. Ik heb niks gegeten, want ik zie ertegenop om straks te moeten overgeven.
Eenmaal aangekomen op een prachtig terrein, omringd met bomen, natuur en kalmte. Iedereen is gekleed in het wit, en het dringt tot me door hoe ingrijpend deze gebeurtenis wel niet moet gaan worden voor iedereen.
Na een korte kennismaking om 10.00 uur worden we allemaal ‘gereinigd’ en gezegend. Daarna mogen we met ons kussentje en dekentje de ceremoniële zaal betreden. Hier pakken we elkaars hand en beginnen we de ceremonie met een soort gebed aan de voorouders en aan de heilige drank ayahuasca zelf. We moeten als groep een doel bepalen; wat we individueel willen bereiken met de ayahuasca. Ons doel moeten we daarna als mantra blijven opzeggen.
Twee drankjes
Rond 10.30 uur worden de twee drankjes ingeschonken. Het eerste drankje is een MAO-remmer en een kwartier daarna krijgen we de ayahuasca. Het smaakt vreselijk en ik ben erg nerveus. De sjamanen, twee vrouwen, beschrijven hoe je ongeveer een half uur na het drinken van de drank het gevoel krijgt dat je in een soort achtbaan naar beneden valt, en dan begint de reis.
In de groep van tien man is iedereen redelijk snel weg, ongeveer na 30 minuten. Bij mij duurt het iets langer, 40 minuten, voordat het vallende gevoel begint. Ik word er erg onrustig van.
Ayahuasca stript je ego weg en laat je kwetsbare kind blootliggen, wat bij mij onbewust voor veel weerstand zorgt. Je dagelijkse onzekerheden en gedrag worden gigantisch uitvergroot. En dit gebeurde dus bij mij. De eerste drie uren ben ik gigantisch onzeker, en voel ik dat ik het “niet goed deed, niet goed genoeg.” Dit is precies de les die de ayahuasca mij mee wil geven. Je moet niet denken dat je minder bent dan de mensen om je heen. Zodra je dat idee loslaat kan je leven beginnen.
Een achtbaan met kleuren
Na drie uren begint mijn reis pas echt. Ineens waan ik me in een achtbaan met kleuren, een nieuwe dimensie betredend. Er is niks ‘aards’ aan deze openbaring die ik krijg. Alles wat ik hoor en de intense kleuren die ik zie zijn niet van deze wereld.
Ineens zie ik een soort film,en kan ik kiezen uit herinneringen van vroeger, die zo diep zijn weggedrongen dat ik ze niet meer ken. Ik kies voor een herinnering van mezelf als klein kind, die om hulp vraagt, maar dat niet krijgt. Ik moet mezelf een knuffel geven, en zodra ik dat doe, begint het kleine kind te glimlachen en voel ik de tranen opkomen en de onrust in mij wegebben. Zodra ik te emotioneel word, komt er ineens een wolf, die mij weer het pad opstuurt en mij beschermt. Het is allemaal ontzettend heftig en verwarrend.
Er komen nog meer herinneringen uit mijn jeugd, die mij heel erg hebben getekend maar ik nooit heb kunnen loslaten, zelfs niet met psychotherapie die ik zes jaar lang heb gevolgd. Ik heb altijd geleerd alles weg te lachen en weer door te gaan. Ik merk dat, zodra ik emotioneel blokkeer, de reis ook blokkeert. De ayahuasca moedigt me aan om te voelen, en dingen te ervaren zoals het hoort. Zodra ik mijn emoties toelaat, komt er een golf aan kleuren, en liefde wat mij vult van binnen. Het voelt alsof ik word geheeld van binnenuit, een gevoel wat ik nog nooit heb ervaren in mijn leven.
Een tweede drankje
Rond 14.00 uur is de tweede schenking. We krijgen nog een extra drankje. Alleen ga ik nog gigantisch hard. Ik had eerder moeite om in de reis te komen, dus ze geven mij iets meer dan normaal bij dit tweede drankje. Na die schenking ga ik weer liggen en verder mijn onderbewustzijn in.
Bewustzijn van tijd is er niet meer. Ineens zie ik de aarde ontstaan en vergaan, allemaal in een soort stroomversnelling. Ik zie seizoenen ontstaan, planten ontstaan en vergaan, en dat alles in de meest bizarre kleurenspectra. Enerzijds komen er herinneringen voorbij die ik helemaal heb verdrongen en eindelijk heb kunnen loslaten. Maar de laatste uren komen er ook kleine dingen voorbij, zoals alledaagse dingen waar ik in blokkeer: vragen die ik heb over hoe ik met dingen moest omgaan. Ik krijg eindelijk antwoord. Het is niet een antwoord van een therapeut dat je gewoon ‘moet loslaten’. Maar een antwoord diep van binnen. Namelijk: dat ik moet accepteren en liefhebben. Het moment dat ik vrede heb met mijzelf en mijzelf liefheb, zal alles om mij heen op zijn plek vallen.
Als ik nu lach dan lach ik echt
De laatste twee uren ben ik alweer uit de trip, aangezien ik toch een erg sterke muur heb opgebouwd met betrekking tot emoties en het moeilijk was deze muur naar beneden te houden. Rond 18.30 uur sluiten we de ceremonie met zijn allen af, en ga ik naar huis.
De weken / maanden erna? Ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld. Emoties die ik voorheen altijd wilde verdringen met middelen? Ze zijn er niet meer. Ik heb een sterk intern verlangen om te ervaren wat ik voel en het van binnen op te lossen. Dit lukt ook, wat ik nooit voor mogelijk zou houden. Als ik nu lach, lach ik ook echt. Als ik nu verdrietig ben, huil ik ook echt.
Ayahuasca is zeker geen ‘magic pill’ die al je problemen laat verdwijnen. Maar het kan wel een prachtig keerpunt in je leven zijn. Voor mij is het een begin naar een nieuw leven. Ik heb zelf nog nooit zo dicht bij mezelf gestaan als nu, en dat heb ik allemaal te danken aan deze mooie reis.
Lees verder:
Niks gemerkt van een ceremonie in Peru (tripreport)
Geef een reactie