Mijn eerste mescaline trip in de Biesbosch

Mescaline kristallen in een glazen buisje vlak voor de trip.

Mijn eerste mescaline trip was op een eiland in de Biesbosch. Samen met Rafaël nam ik 400 milligram kristallijn poeder terwijl we ons kamp midden in het natuurgebied hadden opgeslagen.

Ik had al tijden een blauwgroene cactus groeien in mijn woonkamer. Het was een peruvian torch, een van de sneller groeiende soorten hallucinogene cacti. Ik had er wel eens gedroogd poeder van gemaakt. Maar ik durfde dat groene gruis niet zo goed te nemen, want ik had geen idee hoeveel mescaline er in zou zitten. 

Mescaline kristallen

Zelfs met het doorspitten van wetenschappelijke literatuur kwam ik maar niet verder. Het is echt niet te zeggen hoe sterk san pedro of peruvian torch cactussen nou precies zijn. Het gehalte lijkt flink te verschillen per soort, maar ook per cactus. Soms zit er niks in, soms is de cactus heel sterk.  

Ik vond het allemaal maar een beetje onbetrouwbaar, om zomaar een hoeveelheid poeder naar binnen te werken. Totdat Rafael, een vriend van me, zei dat hij misschien wel de mescaline uit het poeder kon extraheren. Dat bleek uiteindelijk een stuk moeilijker dan gedacht. Maar uiteindelijk slaagde hij erin om een kristallijn poeder met een beige-gele tint uit het cactuspoeder te halen. Hij wist ongeveer 2,5% mescaline uit het poeder te halen, toch een stuk meer dan we hadden verwacht. 

De kristallen hadden we al een paar keer met bewondering zitten bestuderen. Maar we moesten nog besluiten waar we ons zelfvergaarde poeder zouden innemen. Dit zou waarschijnlijk de enige keer in ons leven gaan worden dat we mescalinekristallen zouden nemen. Dus we wilden wel zeker weten dat de omgeving optimaal was. 

Kamperen in de Biesbosch

Gelukkig had ik nog niet zo lang geleden ontdekt dat je midden in de Biesbosch kunt kamperen op een eiland. Het wordt ook wel een ‘paalkampeerplaats’ genoemd. Staatsbosbeheer heeft op een speciale plekken een bord in de grond gezet, waarop staat dat je binnen vijf meter van die paal gratis mag kamperen. Midden in de Biesbosch heb je ook zo’n kampeerplaats waar je gratis mag staan. Het is op een eiland midden in het natuurgebied, en je kan er alleen per kano komen. Het klonk voor ons als de ideale plek om de mescaline te nemen. 

We begonnen ’s ochtends met de mescaline. We hebben licht ontbeten en daarna nog even gewacht voordat we het sinaasappelsap, met daarin precies 400 milligram mescaline, langzaam opdronken. Minimaal een half uur wilden we erover doen om het mengsel naar binnen te werken. Hoe langzamer, des te minder last van misselijkheid je krijgt. 

Good mescaline comes on slow

Helaas werden we, ondanks onze voorbereidingen, toch een klein beetje misselijk. Ongeveer drie kwartier na mijn eerste slokje sinaasappelsap begon ik me een beetje ‘off-baseline’ te voelen. Wat er precies anders was, daar kon ik mijn vinger nog niet helemaal op leggen. Maar ik voelde me wat slomer. Toch zou het nog wel een tijd duren voordat we echt begonnen te trippen. “Good mescaline comes on slow”, is een populaire wijsheid uit het boek Fear And Loathing in Las Vegas. Het duurt meer dan twee uur voordat je echt de piekeffecten van mescaline meemaakt. 

We hadden dus nog wel tijd voor een potje schaak. Dat ging op zich nog wel, maar mijn concentratie bleek wel een stuk verminderd. Ik stond een tijd op verliezen. Maar uiteindelijk had ik een beetje mazzel en werd het remise. Rafael kon zich ook niet optimaal concentreren. 

Fluorescerende kleuren en intense details

Na het potje schaak keek ik even om me heen. Het leek alsof de trip nu wel echt begonnen was. Als ik naar de planten om ons heen keek dan leken ze haast fluorescerend groen. Zo fel heb ik kleuren nog nooit gezien.

Onze aandacht werd ontzettend getrokken naar de kleinste details. Het leek alsof we elk klein kevertje, alle rondzoevende waterjuffers en alle wegkruipende mieren direct opmerkten. We liepen een beetje verdwaasd rond op het eiland. Alles was hier mooi en ik voelde me helemaal thuis. 

Ik werd begroet door een enorm gekwetter van tientallen vogels, terwijl ik langzaam door de plantenzee waadde. Ik zou willen dat ik meer had geweten van de klanken die vogels produceren. Het klinkt allemaal prachtig, maar ik had geen idee naar wat voor soort vogeltjes ik precies zat te luisteren, of wat ze precies zeiden. ‘Wat zouden ze zingen’, vroeg ik me af. Misschien krijg ik er wel nooit antwoord op. Maar het was wel interessant om me af te vragen. Vinden vogels het gewoon leuk om geluidjes te fluiten? Zou je het kunnen vertalen met: “ladieladiela, wat zit ik lekker in mijn veren!” Of zijn vogels gewoon cynische klootzakken, die de hele tijd chagrijnig lopen te schreeuwen: “DIT IS MIJN BOOM! DIT IS MIJN BOOM!”’

Stukje kanoën

Hoe dan ook, zoveel bomen stonden er niet op het eiland. Je kon maar enkele tientallen stappen zetten, voordat je alweer tegen een nieuw obstakel aanliep. Het was niet zo groot allemaal. Met een klein stukje lopen had je alles zo’n beetje wel gezien. Het was natuurlijk een beetje saai om de hele dag op zo’n klein stukje land rond te hangen. Dus begonnen we te twijfelen of we de kano moesten pakken om op ontdekkingstocht te gaan. Maar we wisten nog niet zeker of we de piekeffecten van de mescaline hadden bereikt. We voelden ons nog helemaal niet verward, zoals we gewend zijn van LSD. Misschien zouden we de weg kwijtraken als we ineens keihard begonnen trippen. 

Maar alles voelde zo rustig, beheerst en op zijn plek, dat we het wel aandurfden. We zochten wat drinkwater en eten bij elkaar, bestudeerden even de route die we wilden varen op de kaart en we duwden onze kano het water in. 

Het was een fantastisch gevoel om dwars door het natuurgebied te glijden met onze kano. We voeren echt middenin de natuur. Om ons heen zwommen futen, zwanen, ganzen en ik zag regelmatig een brasem voorbij zwemmen op slechts een armlente afstand. We hoorden rietzangers door het riet heen roepen. Af en toe steeg een leeuwerik luid ketterend boven het riet uit. Het voelde alsof we er onderdeel van zijn. Ik voelde me er helemaal thuis. 

Prachtig, vanzelfsprekend, en niet zo hard

Ik voelde me hier echt op mijn plek. Maar ik ben geen onderdeel geworden van de natuurlijke omgeving. Dat had ik eigenlijk wel een beetje verwacht. Dat de grenzen van mijn lichaam, net als bij een hoge dosis lsd, steeds meer zouden vervagen. Dat het op een gegeven moment lastig zou worden om te zeggen waar ik eindig, en waar de Biesbosch begint. 

Het verbaasde me dat ik me zo helder voelde. Ik was niet in de war. Ik heb ook geen uitsproken visuals gehad. Over het wateroppervlak kropen geen fractals. Grassprietjes gingen geen eigen leven leiden. Boomtoppen hadden geen kleine grijparmpjes die als koralen onzichtbare deeltjes uit de lucht grepen. Dit was echt heel anders dan ik gewend was. Dit was duidelijk geen LSD. 

Bij vlagen voelde het net alsof ik nuchter was. Maar dan zag ik weer die kleuren. Zo fel heb ik kleuren nog nooit gezien. Er was ook iets anders aan de hand. Een gevoel waar ik nog altijd moeilijk mijn vinger op kan leggen. Alles was gewoon goed. Het mocht er zijn. 

Misselijk van de hitte

Mijn lichaam liet bij vlagen merken dat 400 milligram mescaline toch best wel veel is. Het was een zonnige dag, maar ik had het echt abnormaal heet. Ineens werd ik heel misselijk en moest ik een beetje puffen. We moesten echt even tot rust komen onder een paar wilgentakken. Daar was het wel lekker koel. Langzamerhand gingen we toch maar weer terugvaren. Misschien voelde ik me niet zo lekker omdat we de hele dag nog nauwelijks wat hadden gegeten. 

Toen we na iets meer dan een uur kanoën weer terugkwamen in het kamp, zette ik gelijk een pan met tomatensoep op. Dat moest ons wel goed doen, dacht ik. Maar dat viel vies tegen. Bij de eerste hap verbeet Rafaël zich al op een droge en smakeloze gehaktbal die onvermijdelijk door het blikken voedsel was gemengd. “Ah bah, dit is echt niet te doen”, zei hij gelijk. Ik wilde nog zeggen dat het allemaal wel meeviel. Maar mijn maag begon ineens hard te protesteren. “Oh, dit gaat niet helemaal goed”, kon ik nog net zeggen voordat mijn maag die paar happen soep er direct weer uitgooide. Dan maar geen eten. 

Direct daarna voelde ik me duizend keer beter. Ik was licht, energiek, helder en in een optimaal humeur. De misselijkheid was gelijk verdwenen en ik heb er ook geen honger voor in de plaats gekregen. Rafaël zette wat ambient muziek op van de Desert Dwellers en Shpongle. De paar uur daarna ben ik vanuit mijn campingstoel blijven kijken naar hoe de vloed het water langzaam omhoog deed kruipen. Ik was op mijn plek. Ik hoefde niet meer weg. Alles was hier goed. 

Terugblik en conclusie

Ik had me van te voren goed ingelezen in wat mescaline zou moeten doen. Toch was het echt heel anders dan ik had verwacht. Bij vlagen voelde ik me helemaal nuchter. Maar dan kwam ik er weer achter dat ik stiekem toch best hard aan het gaan was. Het is alleen een heel ander effect dan ik gewend ben van tripmiddelen. Een mescaline trip is niet zo verwarrend, niet overdreven emotioneel en het is behalve de prachtige kleuren ook niet uitgesproken visueel. 

Maar wat is het dan wel? 

Het korte antwoord is dat ik geen idee heb eigenlijk. Woorden schieten tekort. Ik kan niet zeggen dat mescaline niks heeft gedaan. Er zat echt een belangrijke emotionele component aan de ervaring. Maar het is zo lastig om te zeggen wat dat emotionele dan precies is. De beste woorden die ik ervoor kan verzinnen zijn vanzelfsprekend, natuurlijk en compleet. Maar vraag het me niet om het uit te leggen. Want dat kan ik niet. 

Relatief mild ondanks hoge dosis

Het blijft wel een lastig middel, mescaline. De dosering is heel moeilijk omdat je niet weet hoeveel procent mescaline er in het vruchtvlees van cactussen zit. De cactussen zijn commercieel ook niet interessant. Daar groeien ze veel te langzaam voor. Daardoor is mescaline ook best wel duur en moeilijk te verkrijgen.

Ik heb wel het idee dat wij onze dosering precies goed hebben uitgekozen. 400 milligram mescaline.HCl is een goede dosis om de volledige effecten van mescaline mee te maken. Misschien kunnen de visuele effecten nog wel wat sterker. Maar ik denk dat als je 500 – 700 milligram neemt, dat je dan toch wel tegen meer lichamelijke klachten gaat oplopen. 

Tijdens een mescaline trip krijg je wel te maken met flinke bijwerkingen. Je wordt er misselijk van, gaat er flink van zweten en Rafaël kreeg last van een flinke hoofdpijn. Wat dat betreft zijn er andere tripmiddelen zoals LSD, waarvan je daar een stuk minder last hebt.

Beter is het, denk ik, om te accepteren dat mescaline een relatief mild psychelicum is in termen van headspace en visuals. Het is niet zoals LSD, dat heel visueel en sterk verwarrend werkt. En het is ook niet zoals paddo’s of mdma, die soms emoties zo heftig laten opborrelen dat je er wel mee moet dealen. 

Mescaline is een tripmiddel met zijn eigen unieke eigenschappen, net zoals DMT en LSD heel lastig met elkaar te vergelijken zijn. Mescaline voelde echt als een losstaande pilaar in het psychedelische spectrum. Eentje waarvan ik heel blij ben dat ik het heb leren kennen.